SŁOTA, CHANDRA I KŁOPOTY

                                                

   

Bardzo mi się spodobało to zdjęcie, dlatego włączam je
do swojego posta, mając nadzieję, że autor(ka) nie będzie miała
nic przeciwko temu.  Zazdroszczę "Pozytywnej" optymizmu.

Dwudziesty ósmy października, był jak piątek trzynastego dla najbardziej pechowych czy zabobonnych. Zaraz po przebudzeniu pilot od dekodera zsunął się z pudełka z lekami, prosto do szklanki z napojem. Przez 24 godziny nie mogłam oglądać TV. Niewiele jest co prawda tam ciekawego, ale ponieważ nie mam radia i nie gra mi muzyka, to chcę żeby chociaż gadano cokolwiek. Pomimo pechowego ranka humor miałam przyzwoity, nogi nie za mocno bolały i dałam radę wysiedzieć przy laptopie. Poczytałam kilka blogów i napisałam posta pt. „Zakładka”. Myśli przelewałam na ekran bez większych zastojów. Jednak po skończeniu, w trakcie czytania i korekty, wzrastała moja irytacja. Czegoś w tym tekście brakowało, a ja nie nie umiałam określić na czym polega szkopuł. Odłożyłam notkę do „zamrażarki” wierząc, że jak zajrzę do niej następnego dnia, to może humor będzie lepszy, ja mniej samokrytyczna lub doznam olśnienia i poprawię to od ręki.

Popołudniu robiąc sobie obiad, źle odstawiłam ulubiony dzbanek i spadł na posadzkę. Ponieważ był plastikowy, to wyszczerbił się w kilku miejscach i z żalem oraz bólem serca, musiałam go wyrzucić. W ten sposób spełniło się porzekadło „nieszczęścia chodzą parami”.

   Ostatnie dni października dżdżyste i ponure najzwyczajniej w świecie przespałam, a w nocy tłukłam się jak „Marek po piekle”. Pierwszy listopada spędziłam w minorowym nastroju, bo jest to dzień, który zawsze działał na mnie przygnębiająco. Od 2 do 5-tego dziergałam upominek dla Jotki, bo chciałam żeby jej dzieciaki dostały zakładki, a Ona coś, co Jej mnie przypomni nie tylko w jesienne wieczory. Rzecz jest niewielka i prawdziwe rękodzielniczki może dziwi iż zajęło mi to tyle czasu. Sprawa jest prosta: pierwszego dnia zrobiłam ¾, drugiego dnia większość sprułam i odrzuciłam zniechęcona. Trzeciego i czwartego dokończyłam pracę.

   Miesiąc temu mój syn skaleczył sobie prawą rękę. Nie poszedł do lekarza tylko „leczył” ją sam. Częściej mu się rana otwierała i ropiała niż wygajała. W związku z tym znów nie było mowy o malowaniu figurek czy jakimkolwiek zarabianiu. Moja złość spływała po nim jak po kaczce woda. W miniony czwartek pokazał mi wygojoną rękę, to znaczy rana jest zasklepiona ale pozostała gula, szpecąca rękę. U mężczyzny to nie przeszkadza, więc nic nie powiedziałam. Byłam szczęśliwa, że będzie wreszcie mógł zacząć nie tylko malować ale i sprzątać, bo moje mieszkanie bardzo tego potrzebuje. Poza tym obiecał, że w niedzielę obetnie mi włosy, żeby było wygodniej je myć i o nie dbać. W niedzielę rano przyszedł dość wcześnie, nawet zrobił mi kawę i śniadanie. Gdy miał już wychodzić(zawsze robi to szybko, jakby przebywanie z matką pod jednym dachem groziło mu pomorem),zauważyłam, że dwa palce prawej ręki są złączone plastrem. Zapytałam co się stało. Przyznał się, że w piątek zabalował tak mocno,  iż przy upadku najprawdopodobniej złamał sobie rękę. Była mocno spuchnięta gdy ją widziałam ale łudzę się, że to tylko stłuczenie, bo w przeciwnym razie, kto wie jak długo znów nie będzie mógł podjąć się jakichkolwiek zajęć, a przecież święta za pasem.

   Dochodzi godzina dziewiąta, rozpoczyna się nowy tydzień, a ja piszę tego posta w nadziei, że może jeszcze o mnie nie zapomnieliście. Nastrój mam nadal pod psem, deszczowo i ponuro za oknem, więc mogłabym wrócić do ciepłego łóżka i udawać, że mnie nie ma. Tym bardziej, że gołe nogi marzną od podłogi, a od nich przeziębia się reszta ciała. Zapowiedź takiego „grypowego” stanu miałam już w zeszłym tygodniu, na szczęście rozeszło się po kościach. Najprościej byłoby założyć dresy i nie wyziębiać się ale nie wiem dlaczego drażni mnie, gdy mam na nogach spodnie, skarpety lub kapcie. Gdy wstaję, to ubieram się z rozsądku, a już po dwóch godzinach zdejmuję wszystko. Jak powiadają „złej baletnicy przeszkadza rąbek u spódnicy”, ja właśnie tak się ostatnio zachowuję i wcale mi się to nie podoba. Może w tym tygodniu uda mi się przeczytać zaległe posty z września i października u Iwony K( „http://iwonakmita.pl/), dotrzymując w ten sposób obietnicy, że od listopada będę czytywała jej bloga na bieżąco. Więcej na temat " kobiety po 50-ce” w okolicach 20 grudnia, bo wtedy  będzie inauguracja Jej nowego czasopisma „Czas na wnętrze”.

    Do zobaczenia za tydzień, bo wtedy(choć trudno w to uwierzyć),  minie rok istnienia "Karuzeli".