ZAKŁADKA

    Zakładka w pierwszej kolejności kojarzy nam się albo z książką albo z krawiectwem. Mój post dotyczyć będzie tej pierwszej. Pięćdziesiąt lat temu używałam jako zakładki wszystkiego, co nie niszczyło książki, a było pod ręką: papierek po cukierku, zerwany kwiatek, linijka, strzęp materiału. Zaginanie rogów lub pozostawianie książki otwartej, odwróconej do góry grzbietem, niszczy ją. Dlatego też zakładka jest ważnym elementem procesu czytania.
  Wtedy książka była moim najlepszym, bo zawsze dostępnym przyjacielem. Matka często zabraniała mi pójścia do mojej przyjaciółki Eli B., bo uważała to za stratę czasu ale nigdy nie sprzeciwiała się wizytom w bibliotece.Nie pamiętam dokładnie momentu, w którym dostałam od kogoś zakładkę, która składała się ze zdjęć warszawskich pomników, zamkniętych w folii obszytej lasetą. Na tej podstawie zaczęłam na „masową” skalę robić takie zakładki. Na brystolu naklejałam to, co udało mi się wyciąć z gazety(o pieniądze na naklejki musiałabym prosić rodziców, a oni uznaliby, że można tę forsę spożytkować lepiej), czyściłam z czarnego koloru stare klisze fotograficzne i później obszywałam tak złożoną z tych dwóch części zakładkę, wełną, kordonkiem, rzadziej muliną czy atłaskiem, robiąc na jednym z krótszych boków(miały one kształt prostokąta) ozdobnego chwosta. O tym jakie kształty mogą przybierać zakładki, decyduje wyobraźnia autora. W grafice Google pomysłów są setki. Właśnie wczoraj wieczorem zakończyłam projekt wykonywania zakładek książkowych dla uczniów Jotki. Kiedy w gronie komentujących pojawiła się autorka bloga http://paniodbiblioteki.blogspot.com/ bardzo się ucieszyłam, gdyż była to pierwsza bibliotekarka z jaką zetknęłam się w sieci. Powróciły wspomnienia lat młodości, kiedy to po studiach marzyłam o pracy z dziećmi, by móc za pomocą książki uczestniczyć w ich życiu. Złożyłam Jotce propozycję wykonania zakładek dla Jej ferajny, by w ten sposób uznać ich wspaniałą prace na polu czytelnictwa( na prawym marginesie Jej bloga są odnośniki do szkolnego bloga, który pokazuje działalność miłośników książek). Byłam pod wrażeniem, stąd mój pomysł. W chwili  jego składania, miałam już w głowie obmyślony plan. Gdy został przyjęty, przystąpiłam do opisania wszystkich: zakładki patchworkowe, zakładki dziergane, haftowane, papierowe.
   Z zakładek papierowych zrezygnowałam kilka dni temu, kiedy pomimo licznych próśb, nie udało mi się nakłonić syna do podłączenia drukarki. Byłaby ona pomocna, bo kartonik ozdobiony naklejkami, miały wzbogacać ciekawe cytaty lub autorzy i tytuły moich ulubionych pozycji. Doszłam do wniosku, że papierowe są najłatwiejsze do wykonania i młodzież może zrobić je sama, wykazując przy tym inwencję o wiele większą niż moja własna. Już na początku popełniłam błędy zakładając, że przeważać będą zakładki prostokątne, a różnić się będą rodzajem materiału i sposobem wykonania. Często prezentując swoje „dzieła” mówię o tym co źle zrobiłam, a nawet pokazuję takie „knoty”. Tym razem będzie podobnie, zilustruję posta zakładkami z pudełka" źle zrobione(do użytku własnego)". Gdy zakładki „możliwe do przyjęcia” trafią do adresata, a Jotka niektóre zechce pokazać, to będzie wyglądało, że to mnie chwalą, a nie ja sama siebie.:-)

 Zakładki patchworkowe miały być wykonane z materiałów, jakie miałam w domu, bo gdybym sama jechała do sklepu po nowe materiały, to nie warta byłaby skórka za wyprawkę. Nacięłam się prostokątów, kwadratów, trójkątów , kół i wszystko obrobiłam zygzakiem żeby się nie siepało. Przy zrobieniu jednej z pierwszych, kiedy okazało się, że szew, który miał być na lewej stronie, pokazał się na prawej, zniechęciłam się. Uznałam, że elementy do zszywania są za małe w porównaniu z umiejętnością posługiwania się maszyną i sprawnością rąk. Zaczęłam robić zakładki prostokątne, gdzie jedna strona była z danego materiału, druga z innego. Wydawało mi się to wystarczające. Przyszedł mój syn i powiedział: ”one są za mało kolorowe, nie ciekawe, beznadziejne". Zaczęłam na gwałt te już uszyte przyozdabiać tym, czym dysponowałam: frędzlami, taśmą ozdobną, wstążką, a nawet rzepami. Przyszywając frędzle do usztywnionej zakładki, zdeformowałam ją i zakończenie obszycia wyszło nieładnie.

Najbardziej synowi spodobały się zakładki obszyte ozdobną taśmą ale w tym przypadku odrzut nastąpił z powodu krzywego przeszycia jednego z boków.Inna tego typu zakładka odpadła już na końcowym etapie, bo albo kolor czerwony z taśmy pofarbował ją i inne, albo były to czerwone nici użyte do dziergania. Mam jednak nadzieję, że niewielkie zabarwienia na niektórych zakładkach znikną po kilkukrotnym wypraniu.

To przykład zakładki szydełkowej, gdzie obie strony różnią się kolorami motywów. Jednak po połączeniu obu i obramowaniu wyglądało to nierówno i nieciekawie. Rozprułam, teraz mam dwie zakładki tyle, że nie wykrochmalone.

Przedstawicielką zakładek dzierganych jest ta, zrobiona z grubej włóczki. Użyty materiał miał zagwarantować sztywność. Zakładka wyszła toporna i ewentualnie można byłoby jej użyć do bardzo dużych, grubych książek typu encyklopedia czy słownik. W dobie internetu nawet mole książkowe rzadko korzystają z tego typu wydawnictw, więc zakładka jest raczej nietrafiona. 

Zdjęcie przedstawia zakładki, które wydawały mi się ciekawe, choć wyglądają niepozornie. Czerwona została wykonana z resztek ekologicznej torby na zakupy, jakie są sprzedawane w naszych sklepach. Obciągnęłam ją żółtą siateczką, w jakiej kupujemy warzywa. Ostatnim elementem miały być czerwono-żółte chwosty na krótszych bokach. Kiedy po odwróceniu zakładki na prawą stronę okazało się, że oba końce są różnej szerokości, została odrzucona i niedokończona, stąd jej mizerny wygląd. Robiąc tę zakładkę chciałam pokazać, że można ją wykonać praktycznie z każdego „odpadu”. Biało-niebieska(tzw.składana), faktycznie jest przeszyta w dwóch miejscach, tak, że „osiąga wielkość 1/3 długości. Trzecia była wykonana z bardzo kolorowego, lśniącego materiału i to miała być cała jej ozdoba.Zostały odrzucone ze względu na różną szerokość na obu końcach.

     Mnie najbardziej podobały się te ozdabiane satynową wstążką. Jednak w czasie przyszywania jej do zakładki często zdarzały się zaciągnięcia przez ząbki, a te wraz z krzywymi szwami były powodem odrzucenia. Zresztą krzywe szwy przydarzyły się zakładkom okrągłym, co po zszyciu dwóch kół po lewej stronie, po ich odwróceniu,czyniło je nieforemnymi figurami. Dlatego też do paczki wysłanej dzieciom, trafiło tylko 5 zakładek. Motywem ważniejszym od kształtu był umieszczony tam haft, który choć niewielki jednak zabrał trochę czasu i było mi po prostu szkoda je wyrzucić.

 Zakładki haftowane miały stać się "przebojem" tego projektu. Ponieważ pomimo wielogodzinnych przemyśleń, szkiców i zaangażowania w wykonanie i przy nich nie ustrzegłam się błędów.Są one po prostu przeciętne. Wysłałam jednak wszystkie 5, bo może jednak znajdą uznanie.




    Kiedy napisałam Jotce, że obawiam się,  iż moje prace rozczarują Ją i jej podopiecznych, odpisała: ”zupełnie nie martw się jakością, jak piszesz - każdy taki dar prosto z serca jest cenny, a ja będę dumna, że mogę dzieciom zaprezentować Twoje prace.”

Były to bardzo miłe i motywujące do dalszej pracy słowa. Przystępując do robienia zakładek, myślałam, że uporam się z nimi do końca wakacji i zrobię prezent na rozpoczęcie roku. Pogorszenie stanu zdrowia oraz inne względy natury rodzinnej znacznie wydłużyły ten okres. Kiedy trafią do adresatki, to bardziej będą mogły być upominkami pod choinkę. Chociaż długość ich „tworzenia” denerwowała mnie, bo świadczyła o mojej niesolidności, to z drugiej strony, praca ta trzymała mnie „przy życiu”, motywowała do wstania z łóżka.     W dniu wczorajszym paczka wyruszyła do adresatów, a post ten po miesiącu leżenia w "zamrażarce" publikuję. Ocenę mojego wysiłku przez dzieciaki poznacie z pewnością w przyszłym tygodniu, bo wtedy  zakładki dotrą na miejsce. Znając serdeczność "Jotki" wobec innych ludzi, w tym blogerów, jestem pewna, że poświęci temu post, ilustrując go zdjęciami  najlepszych Jej zdaniem.
   Moja blogowa mentorka- Zante w jednym z komentarzy napisała:” Twoja determinacja w robótkach ręcznych mnie powala”. Zawsze wychodziłam z założenia, że lepiej robić „coś”, niż nie robić nic. Od kilku dni, gdy paczka czekała, by ktoś z rodziny zabrał ją na pocztę, rozpoczęłam prace nad upominkiem dla Jagi, bo Jej, takowy obiecałam. Jeżeli zdrowie i "czarne chmury", jakie zebrały się nad moją rodzina pozwolą, to oczywiście pochwalę się i tym wyczynem.
   Choć może zabrzmi to górnolotnie, ale robienie tych zakładek było kołem ratunkowym, gdy chorowałam, rzucałam palenie i rozpaczałam, że muszę chodzik zamienić na wózek. Powiecie, że przy dzisiejszych możliwościach technicznych drukarek, maszyn do szycia i haftu, moje zakładki wyglądają jak z ery kamienia łupanego. No cóż jaka autorka, takie zakładki.