KIM JESTEM

     Autorka „Subiektywnych komentarzy”, do lektury których gorąco zachęcam (www.subiektywnekomentarze.blogspot.com), udzieliła mi obszernych wskazówek jak na danym portalu założyć bloga. Po pierwsze miałam posiadać konto na Google. W sprawach komputera i internetu jestem „ciemna jak tabaka w rogu”,dlatego też poprosiłam syna, żeby za mnie to zrobił. Dzięki instrukcjom Zante wzbogaciłam swój profil .To czego o mnie nie znajdziecie tam, starałam się zawrzeć w tej notce.

   Jestem Wrocławianką,która w stolicy Dolnego Śląska spędziła pierwsze 18 lat życia. Za sprawą ojca, rodowitego Warszawiaka, zamieszkałam wraz z rodziną na Żoliborzu w roku 1974.Cztery lata później ukończyłam studia w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej(dzisiaj nazywa się on nieco inaczej), który swą siedzibę ma na rogu Nowego Światu i Świętokrzyskiej. Moje studiowanie było trudne, byłam trójkowiczem, oblałam kilka egzaminów, nie chciano mnie wysyłać na praktyki do ZSRR czy NRD. Z końcem roku 1978 rozpoczęłam pracę zawodową ale zgodę na nią uzyskałam podstępem, bo w tamtych czasach osoba z orzeczoną I grupą inwalidztwa miała zakaz pracy. Od 1990 jestem na rencie i chociaż szukałam pracy, to tylko 2 razy dostałam propozycję i to na krótko. Na szczęście w roku 1984 urodziłam syna i brak pracy zawodowej nie był tak mocno odczuwalny, bo z bibliotekarki przeobraziłam się w samotną matkę. Przez pierwsze 17 lat w większości przypadków byłam szczęśliwym rodzicem, dumnym ze swego syna. Później jego indywidualizm zaczął dominować, a mój autorytet maleć, by w chwili obecnej osiągnąć poziom zerowy.

    Od czterech lat wraz z partnerką moja latorośl wynajmuje mieszkanie, więc ja mieszkam z dwoma suczkami, które pozostawił mi na pamiątkę. Niestety żaden mężczyzna nie chciał być obecny w moim życiu na tyle długo,bym mogła powiedzieć:”jestem w związku”. Posiadanie partnera na stałe nie było mi widocznie pisane. Do najbliższej rodziny zalicza się jeszcze moja siostra wdowa,jej córka z mężem i ich dwoje dzieci.

    Obecne życie upływa mi na czytaniu i robótkach ręcznych. Oba zajęcia aplikuję sobie naprzemiennie. Kiedy nie mam ochoty ani czytać ani szydełkować czy szyć(to ostatnie wychodzi mi najgorzej i jest tylko na własny użytek), to oglądam telewizję, gram na komputerze w kierki, literaki lub układam pasjanse. Nie umiem gotować, śpiewać ani tańczyć. Czy pisanie bloga rozproszy samotność i wzbogaci moje monotonne życie? Czas pokaże.