JA KONTRA PANNA J

                                                         

   To o czym chcę dzisiaj napisać zaczęło się pod koniec sierpnia 2011 roku, kiedy wieczorową porą przekroczyłam próg własnego mieszkania, wracając z urlopu. Na powitanie obległy mnie obie suczki Vega i Masza ale nie wyłonił się ze swojego pokoju mój syn. Pomyślałam, że baluje gdzieś z koleżkami. Postanowiłam napić się herbaty, więc skierowałam kroki do kuchni. Zapalając światło automatycznie obejrzałam się na pokój syna. Najwyraźniej nie spodziewał się mojego powrotu, bo drzwi były otwarte na tyle, na ile pozwalała rozłożona kanapa.

   Obok mojego syna dostrzegłam czarne długie włosy i twarz kobiety z nozdrzami tak szeroko rozwartymi, że skojarzyły mi się ze  świńskim  ryjem. Po plecach przeszły zimne dreszcze jakbym miała febrę. Przeraziłam się nie na żarty taką swoją reakcją, bo nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłam widząc panienkę w pościeli syna. Zaczęłam obawiać się, że z tą będą kłopoty i to nie małe.

Gdyby nie to moje skojarzenie z ryjkiem, to dziewczyna z kanapy wyglądałaby jak ta powyżej. * ilustracja zaczerpnięta z Google- grafika.

   Następnego ranka liczyłam, że syn wyjaśni mi kim jest dziewczyna, bo nie była to ta , z którą dwa tygodnie wcześniej był na urlopie i spędził 3 ostatnie lata. Młodzi wstali w chwili, gdy byłam w kuchni. Uchylili drzwi(ja je zamknęłam poprzedniego wieczoru) i dziewczyna podając rękę powiedziała „jestem J...”. Rumor z pokoju dochodził spory, więc domyśliłam się, że syn sprząta. Przez głowę przemknęła myśl „potrafi zagonić go do sprzątania, niebywałe”. Nakłoniłaś mojego syna, do sprzątania swojego pokoju powiedziałam. Ona na to, że „lubi sprzątać.” Jeśli mi powiesz, że lubisz też prasować, to Ci nie uwierzę, rzekłam. Jej odpowiedź była twierdząca. Przez trzy lata ta wymiana zdań była najdłuższą jaka nam się trafiła.

Panna J zamieszkała u nas na parę tygodni, które zamieniły się w 5 miesięcy. Mój syn był w niej zakochany, co ciągle powtarzał, ale ja nie wierzyłam w podobne uczucie z jej strony. Sporą zasługą panny J było to, że nakłoniła syna do poszukania pracy. Oboje przez kilka miesięcy pracowali w T-mobile. Pieniądze z tego były marne, więc cały ciężar utrzymania 3 osób spadł na mnie. Święta Bożego Narodzenia w 2011 były jednymi z najgorszych, bo milczenie przy stole ciążyło. Od początku tej historii denerwowało mnie to, że syn wyszedł z założenia, że do swojego pokoju może sprowadzać kogo chce i ja nie mam nic do powiedzenia. Gdyby  na wstępie uczciwie powiedzieli jak się sprawy mają, że została wyrzucona z mieszkania, w którym dotychczas mieszkała, a na pomoc swojej rodziny nie może liczyć i na dokładkę jest bez pracy, to nie czułabym się taka zignorowana we własnym domu. Sama zaproponowałabym kilka wariantów rozwiązania problemu.

   W styczniu dałam pannie J pieniądze na wynajęcie pokoju na dwa miesiące, by tylko pozbyć się (co tu dużo mówić )niechcianego gościa z domu. Przez miesiąc mój syn pakował plecak , tym co było w lodówce i jeździł do panny J, która wynajęła pokój w mieszkaniu, gdzie już była para również młodych ludzi, miałam nadzieję, że się dogadają. Pokoik był wąską klitką, gdzie mieściło się niewiele sprzętów, a o dwóch osobach nawet nie było co marzyć. W przeciwnym razie syn być może przeprowadziłby się razem z nią.Liczyłam na zbyt dużo. Pod pretekstem, że mężczyzna podgląda pannę J w łazience, wróciła do naszego domu.

   Dziewczyna była cicha ale stanowiła źródło konfliktów moich z synem. Na niego miała sposób -płacz na zawołanie kiedy tylko coś szło nie po jej myśli. Kiedyś K.J podsłuchał moją rozmowę z adwokatem, którego pytałam jak mogę dokonać eksmisji syna, bo byłam na to gotowa. Nie wprowadziłam swojego zamiaru w czyn, bo dość niespodziewanie acz szczęśliwie znaleźli oboje pracę w jednej firmie. Tyle tylko, że ona miała pracować na miejscu, on dojeżdżał do Ożarowa. Wynajęli sobie kawalerkę i mieszkali w niej rok.. W czasie gdy byłam w szpitalu zamienili dotychczasową kwaterę na inną. Ponieważ pierwszego mieszkania nie widziałam, bo mnie nie zaprosili.Drugiego też nie pokazali mi aż do lutego tego roku, kiedy zrobiłam im nalot. Kubaturowo mieszkanie tak samo duże jak moje ale przyznaję ma dobrą aurę, bo i mnie w nim było miło posiedzieć.

   Widuję pannę J tylko na Boże Narodzenie. Ona do mnie nie dzwoni, rzadko prześle sms, czy nie potrzebuję czegoś ze sklepu, gdy jest promocja.Moich telefonów z reguły nie odbiera i nie oddzwania. Ma też zwyczaj nie odpisywać na sms-y wykręcając się zmęczeniem, a to mnie wkurza maksymalnie, bo na wiadomość można odpisać załatwiając potrzebę fizjologiczną, bo robi się to w pozycji siedzącej.  W chwili obecnej, gdy już zaakceptowałam ją jako członka rodziny, wolałabym wiele spraw uzgadniać we trójkę, a nie tylko z moim synem. Poniekąd rozumiem dystans synowej do mnie, bo nie zapomniała jak wyglądały nasze relacje przez pierwsze 3 lata. Niemniej jednak biorąc pod uwagę charakter mojego syna „nic się nie zarabia, żyje się jak hrabia”, tylko stawiając twarde warunki możemy doprowadzić do zmiany Jego postępowania. W przeciwnym razie sam się będzie staczał i ciągnął nas za sobą. Przez te lata przeszłam z moim synem piekło na ziemi, bo ciągle im brakowało pieniędzy i on „poszukiwał” ich nie w pracy, a w mojej kieszeni, a ostatnio również w hazardzie, co przeraża mnie najbardziej, bo wiem jak kończą ludzie od niego uzależnieni. Panna J o wyczynach K.J wiedziała wcześniej, znosiła w milczeniu jego pijaństwo i inne ekscesy(ja jak się okazało wiedziałam tylko o namiastce, sam się do tego przyznał). Nie liczyłam na to, że związek przetrwa 3 lata. Kiedy stało się to faktem, składając im życzenia świąteczne w 2014, poprosiłam żeby nie mówiła do mnie „pani Iwono” tylko „mamo”. Po utracie pracy z końcem minionego roku, ona znalazła pracę już pod koniec lutego. Słabo płatna i ciężka praca ekspedientki nie jest spełnieniem jej marzeń, ma wyższe aspiracje o czym mówi. Pracuje jednak, bo nie chce być ode mnie zależna finansowo. Za to ją szanuję. Mój syn jest bardzo trudnym we współżyciu człowiekiem z czego doskonale zdaje sobie sprawę, bo sam mówi, że nie wie jak J z nim wytrzymuje. Ich związek jest dla mnie dziwny, gdy syn się skarżył, to mówiłam otwarcie, by go zakończył i nie wpędzał dziewczyny w lata. On jednak z jednej strony, nie wyobraża sobie życia bez Niej, a z drugiej potrafi sprawić przykrość w najmniej odpowiednim momencie. A Ona? Raz wszczyna awanturę z błahego powodu, innym razem reaguje płaczem  na kłopoty, albo (co jest według mnie najgorsze) pociesza go, że nic się nie stało, gdy ten narobi głupot.

   15 sierpnia była 5 rocznica ich poznania. Nie ukrywam, że wzruszyłam się, bo ja nie miałam tyle szczęścia, by być z kimś tyle czasu, a bardzo chciałam żeby życie osobiste syna było udane o wiele bardziej niż moje własne. Na dwa dni przed 5 rocznicą ich poznania omawiałam z moim ancymonem sposób w jaki powinni lub chcieliby ją uczcić. Po wyjściu ode mnie nawyczyniał tyle, że zmarnował doniosłość tego wydarzenia i kilka innych rzeczy.

   Kiedy zaczęli ze sobą sypiać i w późniejszych latach nie przypuszczałam, że dzisiaj będę pisała posta na cześć „synowej”( w Sylwestra K.J włożył jej na palec pierścionek).Nie ma już panny J, teraz jest Córka. W dniu 5 rocznicy, każdemu z osobna złożyłam stosowne życzenia, o dziwo oboje za nie podziękowali.