JESIEŃ SIĘ ZACZĘŁA

                                             
  

Julian Tuwim "Wspomnienie"

Mimozami jesień się zaczyna,

złotawa, krucha i miła,

To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,

która do mnie na ulicę wychodziła.

   Ujmując ściślej rozpoczęła się krótko po tym jak 16 września dopadł mnie jakiś wirus. Obezwładniający ból głowy, katar, kaszel i dreszcze, to główne objawy choroby. Rozpoczęłam leczenie metodami domowymi, bo to była sobota i nie miałam siły szukać lekarza w placówce ze świąteczną pomocą. Na 20 września byłam umówiona z neurologiem, więc chciałam doprowadzić się do jako takiego stanu, gdyż na tej wizycie zależało mi szczególnie. Niestety „Scorbolamid”, mleko z masłem, czosnkiem i miodem, nie dały oczekiwanego rezultatu.

   Spotkanie z neurologiem byłam zmuszona odwołać. Na pójście do lekarza pierwszego kontaktu też się nie zdobyłam, bo ból głowy utrzymuje się do dzisiaj, chociaż inne dolegliwości ustąpiły z końcem miesiąca. Osłabienie trwa, co w połączeniu z lenistwem daje szansę chandrze, która mnie ogarnęła. Nie czytałam systematycznie ulubionych blogów, nie miałam ochoty pisać u siebie.

   Co prawda nastąpiła poprawa sytuacji rodzinnej, bo od 1 października syn rozpoczął pracę, ale jest na okresie próbnym, więc dopóki nie dostanie umowy stałej, raczej nie ma szans, na to by mógł wziąć wolne, by mnie wozić po lekarzach. Spędzam dni na nic nie robieniu, a noce na bezsenności. Nawet robótki ręczne mnie nie ciągną i rozpoczęta jeszcze przed przeziębieniem serwetka leży odłogiem i „prosi” o dokończenie, a ja jestem głucha na nieme wezwania. Tuż przed okresem niemocy fizycznej i psychicznej skończyłam „pokrowiec” do wózka, by zamaskować coraz większe rozdarcie ceratowego siedziska. Zrobiłam go z resztek starych włóczek, bo żal mi było je wyrzucać. Nie wypróbowałam jeszcze tego w praktyce, bo jest on zrobiony na „wyjście”, a okazja na nie się jeszcze nie zdarzyła.

Spód

Przód

   Mój sąsiad z 4 piętra sprzedał mieszkanie, szkoda bo był to jeden z najsympatyczniejszych i najprzystojniejszy mieszkaniec naszej klatki schodowej. Nowy właściciel, co jest w pełni zrozumiałe od kilku tygodni remontuje mieszkanie. Najprawdopodobniej "pruje" ściany, by wymienić elektrykę, bo między 9 a 17 wiertarka pracuje, dając tylko kilkuminutowe wytchnienie od wibracji i hałasu. Nie jestem w stanie się skupić, by pisać lub robić coś innego, a sensownego. Nawet tv nie da się oglądać, bo niewiele słychać z tego co mówią. W związku z powyższym nastrój mam "pod zdechłym Azorkiem", chociaż od początku tygodnia pogoda w dzień słoneczna i bóle reumatyczne nadchodzą dopiero nocą.

   Post ten miał być wytłumaczeniem i usprawiedliwieniem dość długiej nieobecności na blogu. Mam nadzieję, że następna notka ukaże się niebawem , a i moje komentarze na Waszych blogach będą liczniejsze i ciekawsze w treści.

   Życzę Wszystkim udanego października.