MÓJ IDEAŁ...

                                                        

     Każdy człowiek potrzebuje bratniej duszy, większość z nas łączy się z kimś, kto najbliższy jest naszemu wyobrażeniu idealnego mężczyzny, idealnej kobiety. Nie mam pojęcia ilu z Was znalazło ten ideał, ilu ma obok siebie osobę, temu ideałowi najbliższą, a ilu tak jak mnie nie udało się w realnym życiu znaleźć człowieka, który podobny byłby z urody lub cech charakteru do tego wyśnionego. O mężczyźnie mówi się, że wystarczy aby był ciut ciut piękniejszy od diabła, bo dla kobiety bardziej od urody liczy się osobowość. Co ja najbardziej cenię u mężczyzny? Oto moje kryteria:1. Prawdomówność, 2.Lojalność, 3. Intelekt, 4. Aparycja{wzrost od 180 cm, brunet lub szatyn,szczupły lub średniej budowy ciała. Moim marzeniem jest by miał owłosiony tors, bo tacy kręcą mnie najbardziej. Lubię, gdy mają lekki zarost(patrz zdj. A.O'Loughlina) ale nie typ jaskiniowca czy drwala}.

   Niestety w realnym życiu mężczyźni, z którymi wchodziłam w relacje intymne diametralnie odbiegali od pierwowzorów, na których budowałam ideał mężczyzny. Wraz z wiekiem ideał się zmieniał, tak jak ja sama zarówno pod względem wyglądu jak i poglądów. Niezmienne przez lata zostały punkty 1-3.Przestałam po 40-stce sztywno trzymać się wymagań co do wyglądu.

   Większość panów, o których mówię(chodzi o życie intymne),  żyje choć nie wszystkich zdjęcia posiadam. Bez ich zgody jednak nie mogłabym ich umieścić, ponieważ wszyscy oni są żonaci. Miałam takie szczęście , że poznawałam kawalera, a rozstawałam się z kandydatem na męża dla innej. Fajnie byłoby skonfrontować mężczyzn z mojego realnego życia, z podobiznami tych, do których wzdychałam jako nastolatka i w dorosłym życiu.

    Pierwszym, który mnie zachwycił był 

Aleksander Żabczyński(1900-1958), przedwojenny aktor filmowy, którego moja matka uwielbiała w filmie „Biały Murzyn”.Ja kocham wszystkie przedwojenne polskie filmy.

   Kolejnymi byli: 

Jerzy Duszyński(1917-1978), którego zobaczyłam w filmie „Skarb”, partnerował Danucie Szaflarskiej. Jego pierwszą żoną była Hanka Bielicka. 

    Po nim byli prawie równolegle(uwielbienie dla nich miałam przez cały okres ich kariery):

Stanisław Mikulski(1929-2014), ujrzany po raz pierwszy w filmie „Ewa chce spać”. 

Andrzej Łapicki(1924-2012), uwielbiałam film „Lekarstwo na miłość”, jeden z niewielu filmów, który mogę oglądać wielokrotnie i zawsze świetnie się bawię. Jego małżeństwo z Zofią Chrząszczewską trwało 58 lat.

Za całokształt ceniłam Tadeusza Janczara(wł. Tadeusz Musiał, 1926-1997). Ostatnim polskim aktorem, przy którym w „Trędowatej” serce biło mi mocnej był Leszek Teleszyński.

    W momencie kiedy zaczęto wyświetlać filmy zachodnie, ja wgapiałam się w młodego 

Richarda Chamberlaina, odtwarzającego rolę lekarza w serialu „Dr Kildare”. W „Ptakach ciernistych dróg” podobał mi się już znacznie mniej. 

 Po nim przyszła pora na Rogera Moore w serialu „Święty”, chociaż jako Bond też był grzechu wart. Postać Bonda nie należy do moich ulubionych, ale nie ulega wątpliwości, że odtwórcy tej roli Sean Connery i

Pierce Brosnan, to kolejni faworyci do ideału mężczyzny. 

 Potem był George Clooney w serialu „Ostry dyżur”oraz 

Richard Gere w „Pretty women”, chociaż w filmie najbardziej podobał mi się motyw muzyczny.










Wraz z pojawieniem się na naszych ekranach serialu „Hawaii 5-0”, wzdycham do Alexa O' Loughlina.

   Tak jakoś dziwnie się złożyło, że wśród moich filmowych wybrańców przeważa imię Richard. W życiu najwięcej znałam Mirosławów.  Prywatnie pożegnałam się z mężczyznami w wieku 35 lat, bo najważniejszym stał się mój syn. Nie jest on tak przystojny jak wymienieni, nawet odbiega urodą od swego ojca, o którym myślałam, że będzie tym ostatnim do końca moich dni. Jednak to właśnie K.J  jest tym kochanym najbardziej.

Edward Hulewicz

Teraz mogę tylko wzdychać do aktorów lub piosenkarzy(ale od czasów Edwarda Hulewicza, żaden nie „ukradł” mojego serca) i wspominać dawne dobre czasy, kiedy to jak większość nastolatek mawiałam „ten tylko ten”, by między 20 a 40 mawiać „ten albo ten”. Nigdy jednak nie byłam zwolenniczką powiedzenia „byle jaki, byle siaki, byle był”. Pomimo że z urody nigdy nie byłam pięknością, a figura przez kalectwo odbiegała od normy przez cały czas, to jednak nie potrafiłabym zadowolić się byle kim tylko po to by nie być samotną. Na zakończenie dodam, że gdybym mogła powiedzieć, jak pragnęłabym wyglądać, to najbliższa ideałowi byłaby Cote de Pablo, znana z serialu NCIS.

A Wy, jesteście gotowi zdradzić swoje ideały?