NAJGORSZE URODZINY

                                    

   Najbardziej zapadły mi w pamięci osiemnaste, może dlatego ze były najprzyjemniejsze, symbolizowały jednocześnie przejście z lat dziecięcych, w dorosłe życie.

Przez ostatnie lata jedynym moim gościem spoza rodziny była sąsiadka mieszkająca nade mną. Były to miłe wieczory, chociaż "film" mi się urywał i na drugi dzień miałam kaca nie tylko alkoholowego.

   W tym roku zamierzałam zrezygnować z ich obchodzenia, bo moja rosnąca niedołężność i siedzenie na wózku, działa na mnie przygnębiająco, a nie chciałam swojego gościa obarczać podłym nastrojem.. Nie przypuszczałam jednak, że niechęć do świętowania przyjdzie z zewnątrz.

   Trzynastego lutego do moich drzwi zapukała policja. Podobno dostali zgłoszenie, że moje psy głośno szczekają i cytuję „możliwy jest zgon”. Kiedy usłyszałam takie tłumaczenie, roześmiałam się i stwierdziłam „opowiada pan bzdury”. Funkcjonariusz się oburzył, słusznie zresztą, bo to nie on sobie to wymyślił tylko ten, kto do nich zadzwonił.

Kiedy przekonali się, że ja dycham, a psy w czasie całej rozmowy są cicho, odeszli.

Bardzo się zdenerwowałam, bo nie rozumiałam dlaczego nagle sąsiadom przeszkadzają psy, które mam od 10 lat. Następnego dnia miałam odwiedziny pracownic z Opieki Społecznej, z pytaniem czy nie potrzebuję pomocy. Zadała je ta sama osoba,która lubi poniżać podopiecznych, a z którą miałam styczność w 2001 i 2009 i żadne z tych spotkań nie było dla mnie przyjemne. Wizyty służb w ciągu dwóch dni, to nie przypadek ale świadoma nagonka, której powody były mi nadal nieznane ponieważ nie chciano mi podać, kto złożył doniesienie. Policja zasłoniła się ochroną danych osobowych, a panie z DOPS-u patrząc mi prosto w oczy, stwierdziły, że nie wiedzą. Jak już wspomniałam jedną z pracownic znam z najgorszej strony i wiem, że nie ruszyłaby tyłka z powodu anonimowego zgłoszenia. Ten incydent wyprowadził mnie z równowagi tak dalece, że syn bał się, czy nie dostanę zawału, bądź udaru. Ciśnienie dolne skoczyło mi do 120. Zupełnie przez przypadek dowiedziałam się, że kilkoro sąsiadów zrobiło przed blokiem naradę, a przedmiotem jej były moje psy. Ponoć na klatkach śmierdzi ich moczem , chociaż żadna z suk nigdy się na nich nie załatwiała. Drugim powodem był rzekomo specyficzny zapach, unoszący się w windzie, który też przypisano moim zwierzakom.

   Zastanawiam się, kto zapuka do mnie następny: administrator budynku czy rakarz wysłany przez służby weterynaryjne z żądaniem uśpienia psów. Jestem przerażona, bo nie wiem co począć. Po każdym spacerze kazać synowi wymywać jedenaście pięter i windę, czy rozstawić 12 odświeżaczy powietrza? Ze swej strony zadbam o większą higienę psów, ale dobrze wiem, że „jak się chce uderzyć, to kij się zawsze znajdzie” i to może nie wystarczyć.

   Nie uśpię moich psów tylko dlatego, że mają swoje lata i wydzielają specyficzny zapach. Wszak ludzie też z różnych powodów mają swój zapach.. Ja korzystam z windy tak jak inni lokatorzy i wielokrotnie zdarzało mi się wejść do windy, gdzie śmierdziało „puszczonym bąkiem”, moczem, wymiocinami lub wnętrzności mi się wywracały, bo jakaś paniusia wylała na siebie taką ilość perfum, że ich zapach utrzymywał się przez dłuższy czas.

   Rozumiem, że sąsiadom może przeszkadzać zapach moczu, ale jak odróżnić czy jest to mocz zwierzęcy czy ludzki? Ja nie potrafiłabym, natomiast otwierałabym okno na półpiętrze lub w zsypie i przewietrzyła. W windzie włączałabym wentylator, by na 10 sekundowy zjazd czy wjazd nie drażnić swoich nozdrzy. Na pewno nie nasyłałabym na kogoś policji czy innych służb. Raz w życiu wezwałam policję, kiedy wiele lat temu sąsiad mieszkający z prawej strony, oskarżył mojego syna o zepsucie zamka w ich drzwiach i jawnie groził, że się z nim porachuje. Tak naprawdę sam złamał klucz, bo po pijaku próbował dostać się do mieszkania. Nigdy nie dzwoniłam na policję, gdy któryś z sąsiadów będąc nietrzeźwym,  awanturował się na klatce lub w swoim mieszkaniu. Nie okazałam sąsiadom braku szacunku i nie skarżyłam się gdy swoje śmieci wystawiali na klatkę wieczorem i stały tam one do rana, bo worek był za duży by się zmieścić w otworze zsypowym.

   Zamieszczam ten tekst, bo chcę poznać Waszą opinię. Może tak jak twierdzą sąsiedzi, jest to moja wina, a ja jestem zaślepiona? Jeżeli tak, to dlaczego nikt z nich, nie zwrócił uwagi mojemu synowi, którego widują na spacerze z psami( jeżeli nie chcieli rozmawiać z nim) lub nie poprosił go o numer telefonu do mnie,  by powiedzieć o swoim niezadowoleniu. Dla mnie ktoś, kto nie ma odwagi powiedzieć mi czegoś prosto w oczy, ale jest na tyle śmiały by szczuć, zasługuje na miano tchórza. A może jest to zwykłe szykanowanie, bo ktoś ma podły charakter lub jest żądny sensacji? "Prawdziwa cnota krytyk się nie boi", więc ja przyjmę krytykę, jeżeli Waszym zdaniem na nią zasługuję. Przede wszystkim zależy mi na tym, by nie zmuszono mnie do pozbycia się psów, bo to nie tylko zwierzaki ale przyjaciele  mojej samotności.