NAD JEZIORAKIEM

  Wczoraj syn przyniósł ze skrzynki 3 listy z banku i dużą białą kopertę. Była ona dla mnie zaskoczeniem, choć mogłam się jej spodziewać. Otóż w ostatnim poście wspomniałam, że mam kłopot z lekturą, bo brak mi książek do przeczytania.

   Są ludzie, którzy swój zawód wykonują z pasją i zaangażowaniem i choć o bibliotekarzach nie mówi się, iż powinni być to ludzie z powołaniem, to czasami tacy się zdarzają. Jest kimś takim  bibliotekarka „Jotka”, autorka bloga „Pani od biblioteki”. Otóż ta niewiarygodna kobieta wystąpiła z propozycją przysłania mi książek. Próbowałam przekonać Ją, że pomysł równie cudowny, co mało praktyczny. Na początek podała mi adres strony www.wolnelektury.pl. Zajrzałam tam przedwczoraj na chwilę, nie dowiadując się konkretnie jak mogę za pomocą tej strony przeczytać wybraną powieść. Widać moja wspaniała koleżanka uznała, że podanie adresu, to za mało i wysłała mi 2 książki. Nie tylko dla osoby lubiącej czytać, to bardzo cenne egzemplarze, każda ma bowiem autograf autorki. Nie jestem pewna czy sama byłabym tak wspaniałomyślna i przekazała komuś innemu  urocze pamiątki, będące jednocześnie wyrazem sympatii ofiarodawcy dla obdarowanego.

   

Ponieważ moje bezsenne noce trwają, to z czwartku na piątek jedną z nich wzięłam do ręki. Zachęcała do tego wspaniała okładka. Mam zwyczaj zapoznawać się z daną pozycją, czytając najpierw to, co zawiera tylna strona oprawy, a ta była standardowa : zdjęcie autorki, dwa zdania o tym kim jest i czym się zajmuje. A poniżej krótkie przedstawienie bohaterki utworu. Mnie zadziwiła ilość patronów tej 180 stronicowej powiastki o życiu młodej, 25 letniej dziewczyny.

Podobno poza jaką do zdjęcia przyjmuje fotografowana osoba, dużo o niej mówi. Są ludzie(psycholodzy, specjaliści od wizerunku), którzy z mimiki twarzy lub ułożenia rąk potrafią określić osobowość. Charakterystycznie skrzyżowane ręce autorki mnie samej podpowiadają, że jest to kobieta pewna siebie, znająca swoją wartość, przebojowa, trochę może nawet zadufana. W Google znalazłam dwa zdjęcia: zgadnijcie, które z nich znalazłoby w moich oczach większe uznanie?

   







Książka pisana jest w formie pamiętnika. Nie ma numeracji rozdziałów, zastępują ją daty: dzień, miesiąc, którego dotyczy opowieść. Nie umiem powiedzieć czy taka forma książki nawiązywać miała do bloga „Konwenanse”, którego tak jak książki autorką jest Anna Balińska, czy też napisana książka była inspiracją do założenia bloga. Pierwszy blogowy wpis, to marzec 2015, wydanie książki rok 2016. To co było pierwsze kura czy jajo jest w tym przypadku bez znaczenia. Napisałam o tym ponieważ była to pierwsza myśl, jaka mi się nasunęła w momencie rozpoczęcia lektury. Fabuła nie wciągnęła mnie natychmiast, tak że nie byłam w stanie oderwać oczu od tekstu. Wręcz przeciwnie, po przeczytaniu kilku stron odkładałam książkę i spoczywałam na poduszce, w nadziei że nadejdzie sen. Dokończyłam czytanie następnego dnia rano i to bardziej z szacunku dla osoby, która mi ja przysłała niż z ciekawości co będzie dalej i jak historia się zakończy.

   Biorąc pod uwagę bohaterów, to powinnam być tą publikacją zachwycona, bo mogłabym ją uznać za opowieść o mnie sprzed 40 lat. Alicja spisująca swoje życie od 1 kwietnia(piątek) do 15 września(piątek), nie ma szczęścia do mężczyzn. W jej niby spokojnym, satysfakcjonującym życiu pojawiają się 3 bardzo bliscy emocjonalnie faceci. Podobnie było w moim. U niej wiarołomny mąż, u mnie zdradliwy, fałszywy kochanek, który na dobre podkopał moją wiarę w to, że miłość istnieje. Każda z nas trafiła na przystojnego, zawodowo silnie zaangażowanego i w sposobie bycia uroczego człowieka,który w końcowym rozrachunku okazał się zaburzonym emocjonalnie, a może nawet chorym psychicznie człowiekiem. Tyle tylko, że jej Robert znęcał się fizycznie i doprowadził do tragedii. Mój nigdy nie podniósł na mnie ręki,  ale za to manipulował moim życiem czyniąc z niego koszmar. No i jest trzeci mężczyzna, u niej ma na imię Mikołaj, a mój był Ireneuszem, przyjacielem, któremu zwierzałam się z problemów, przyjmowałam pomoc finansową i czułam się bezpiecznie, gdy był blisko. Mikołaj spełnił się jako przyjaciel , a ich uczucie przeszło na wyższy poziom. Ja swojemu po latach, też przyznałam się, że czuję do niego coś więcej niż sympatię. Był na tyle przyzwoity, że nie wykorzystał tego by zaciągnąć mnie do łóżka, tylko uczciwie przyznał, że kocha kogoś innego. Historia Mikołaja i Alicji kończy się happy endem i namiętnymi pocałunkami. Moje wyznanie sprawiło, że kochanka nie zyskałam, a przyjaciela utraciłam. Jako nastolatka bardzo mocno wierzyłam, że przyjaźń między kobietą, a mężczyzną jest możliwa. W miarę doroślenia,zgadzałam się z tymi,którzy twierdzili iż wcześniej czy później jedna ze stron zechce zmienić typ relacji między nimi. Podobnie jak Alicja, o tym że zostanę matką dowiedziałam się w dwa miesiące po rozstaniu z ojcem dziecka. Ona podjęła decyzję, by nie informować byłego męża o tym, że zostanie ojcem. Moje własne pragnienie było podobne, ale decydującym okazał się głos matki. Rodzicielka Alicji była ciekawa spraw córki i chętnie by o nich z nią rozmawiała, choć młodej kobiecie aż takie zainteresowanie nie było w smak. Moja wyznawała zasadę „albo zrobisz tak jak ja chcę, albo o niczym nie chcę słyszeć.” Przy takim nastawieniu, nawet największa potrzeba rozmowy nie miała sensu. Baśka, przyjaciółka bohaterki była zawsze chętna do pomocy , zarówno jako spowiednik, jak i w praktycznym działaniu. Ja też mam przyjaciółkę, taką którą znam od 40 lat ale poza ogólnikami, powszechnie znanymi banałami na pomoc liczyć nie mogę, bo jej „ojej współczuję ci bardzo” mocniej mnie irytowało niż  podsuwało rozwiązanie problemu.

   Jeżeli spodziewaliście się recenzji książki „Pod pelargoniowym balkonem”, to chyba nie do końca ją dostaliście. Raczej powieść ta, stała się płaszczyzną do porównań, dwie kobiety, niby podobne zdarzenia, a jakże różne zakończenia każdego z nich.

      Mam jednak kilka uwag, co do strony technicznej pozycji wydanej przez Wydawnictwo Literackie „Białe Pióro”.

 

    Fantastycznym chwytem marketingowym było dołączenie do książki bajecznie kolorowej zakładki, na odwrocie której zamieszczono „Napisałeś książkę- wydaj ją z nami. www.wydawnictwobiałepioro.pl tel. 794-96-16-61.”. 
 Człowiek uwielbiający czytać ma wiele zakładek, może nawet każdy egzemplarz swoją. Tym bardziej, że są ludzie, którzy sięgają po kilka tytułów w tym samym czasie. Niestety ja takiej umiejętności nie posiadłam, co więcej, nie potrafię nawet najbardziej zajmującej powieści czytać „ciurkiem”. Muszę robić przerwy i to nie tyle ze względu na zmęczenie oczu, co na potrzebę przemyślenia przeczytanej treści. Dla rzadko sięgających po książki, taka dołączona doń zakładka będzie nie tylko bardzo pomocna ale i może stanowić zachętę do sięgania po kolejne tomy w poszukiwaniu nie tylko ciekawej lektury ale i zakładek. Te ostatnie bowiem mogą stać się przedmiotem zbieractwa, bo zajmują znacznie mniej miejsca niż książka. 

   Bardziej od fabuły podobały mi się ilustracje Agaty Topolewskiej. Te wielobarwne cieszą oko i wywołują uśmiech na twarzy, a te jednokolorowe dają chwile melancholii. Wszystkie wywoływały natychmiastowe skojarzenia z malarstwem Dagmary Soleckiej, której przepięknymi obrazami zachwycałam się w innym poście(„Pokój nad światem czyli zaproszenie do galerii”).

Cenne w tej książce jest także to, że umiejscawiając jej akcję w Iławie, autorka pokazuje nam zabytki:ceglany Czerwony Kościół, Ratusz. Podpowiada gdzie można dobrze zjeść, gdybyśmy zawitali do tego miasta(Port 110-Hotel restauracja Marina) i jak spędzić przyjemnie czas, odbywając rejs statkiem „Ilavia” po jeziorze. Wspaniała promocja rodzinnego miasta i za to należą się autorce głośne brawa. Co zaś tyczy się książki, to można ją przeczytać ale na długo w pamięci(przynajmniej mojej) nie zagości , a tym bardziej na półce, bo tychże mam niewiele, więc każdy wolny skrawek miejsca czeka na coś naprawdę wyjątkowego. Chociaż informacja z infoilawa.pl  : „Ciepłe przyjęcie przez czytelników (nie tylko w Iławie i Polsce - „Pelargoniowy balkon” pojechał też do Szkocji, Niemiec, Francji i Holandii)” pozostaje w sprzeczności z moim mało entuzjastycznym odbiorem tej książki. Może to wina pelargonii, które pamiętam z balkonów w moim rodzinnym domu, ale które nigdy specjalnego zachwytu nie wywoływały.:-)

Szukając informacji o autorce trafiłam na stronę http://www.infoilawa.pl/aktualnosci/, na której znalazłam takie słowa:”Jeszcze kilka lat temu moim marzeniem było wydanie jednej książki. Z tym że nie jednej powieści. Marzyłam tylko o tym, aby wydać jeden egzemplarz, jedną sztukę, którą mogłabym sama przeczytać, postawić na półce we własnej biblioteczce i nikomu nie pokazywać. Miała być tylko moja. Nie wierzyłam w to, że mogę wydać książkę naprawdę. ”

Marzenie Anny się spełniło, co więcej złapane we właściwym momencie, zaowocowało kolejną pozycją „Szczęście od jutra”. O czym ona opowiada możecie się przekonać czytając recenzję Kasi T-J na  wielbicielka-ksiazek.blogspot.com. Z opinią się zapoznałam, ale po samą książkę raczej nie sięgnę. Nie przepadam za łączeniem odmian powieści, w tym przypadku obyczajówki z kryminałem.

   Druga z nadesłanych przez „Jotkę” książek, to całkiem inna sprawa i nowa notka za jakiś czas. Póki co, wszystkim którzy mieli cierpliwość dobrnąć do końca, życzę słonecznych, radosnych dni urlopowych.