KOŃ BY SIĘ UŚMIAŁ i to przez dwa dni z rzędu

                                          

   Uwielbiałam serial „Koń, który mówi”, bo odpowiadało mi poczucie humoru  bohaterów w tym tytułowego zwierzęcia. Ten film przypomniał mi się właśnie dzisiaj, bo od rana przeżywam gehennę. Nie mogłam wstać z łóżka, choć obudziłam się przed siódmą. Nogi były tak napięte, że nie chciały oderwać się od podłogi. Przesunęłam się całym ciałem na koniec kanapy, podniosłam na rękach na taką wysokość, by tyłek posadzić na stojącym obok krześle. Będąc w pozycji siedzącej, zabrałam się za pakowanie czasopism ze wzorami serwetek, dla młodej znajomej poznanej niedawno w sieci. Kiedy paczka była zrobiona(teraz czeka aż syn będzie miał ochotę zanieść ją na pocztę), postanowiłam przejść do drugiego pokoju i poczytać blogi. Przyjęłam postawę stojącą, a tu nogi ani nie chcą się podnieść, ani przesunąć o centymetr. Po kwadransie bezskutecznych prób, byłam zmuszona rzucić się na kanapę i balansując ciałem, podążać cielskiem w kierunku wezgłowia.

    Nie wiem czy naprawdę zeszczuplałam. Syn i kobieta z banku tak twierdzą, ale jak przychodzi do przemieszczania się czy to na stojąco czy siedząc, to jakoś tak ciężko.

Kiedy 23 czerwca nie mogłam dowlec się do banku, myślałam, że to z powodu miesięcznego leżenia, bo w tym czasie faktycznie miałam mało ruchu, sił nie wystarczało. Wczoraj ledwo doczłapałam do laptopa,  zwaliłam takie samopoczucie na pogodę. Deszczowo i pochmurnie, stawy rąk i nóg bolą mocniej, a smarowanie „Voltarenem” nie pomaga tak bardzo jak tej pani od hortensji w reklamie. Kilka dni temu, gdy znów nastąpiła blokada w chodzeniu, a ja nie chciałam uruchamiać wózka, bo boję się uzależnić, to znalazłam sposób na „chodzenie”. W jednej ręce trzymam trójnogą kulę(zupełnie nie wiem czemu kupując ją wzięłam tylko jedną), a drugą pcham chodzik. Wygląda to komicznie ale przynosi rezultaty o tyle, że żółwim tempem posuwam się. Sądzę, że wspierając się na kuli przenoszę ciężar ciała na tę stronę i dlatego przeciwległa dolna kończyna jest w stanie się przesunąć.

    Dzisiaj jednak nawet ten sposób chodzenia zawiódł, bo nie udało mi się przejść od stołu w inną część pokoju. Lewa noga tkwiła przy podłodze jakby była przyklejona. W chwili, gdy  klapnęłam na kanapę i usiadłam na środku, wzięłam starą smycz, zakończoną pętlą, wsadziłam tam lewą stopę. Unosząc ją rękoma,  podniosłam nogę 50 razy na wysokość 5 cm od podłogi. To była moja gimnastyka. Na nic więcej niestety mnie nie stać. Kiedy przyszedł syn, by wyprowadzić psy, kazałam sobie zrobić kawę i śniadanie(sama nie dawałam rady dojść do kuchni), wierząc że wzmocniona w ten sposób przejdę do laptopa by poczytać i napisać niniejszy tekst. Za myślenie mi dzisiaj nie płacą, bo zamiast poprosić syna, by pomógł mi przemieścić się do pokoju, to ja pozwoliłam mu wyjść. Pięć minut później klnąc na czym świat stoi okręcałam się wokół własnej osi, by przetoczyć się do przedpokoju. Na wysokości łazienki, weszłam do niej za potrzebą i siedząc na sedesie za pomocą smyczy ćwiczyłam lewą nogę. Pięćdziesiąt zgięć i wyprostów pozwoliło mi przejść od łazienki(2 m) do pokoju syna i usiąść przy laptopie. W czasie marszu, nie tylko w prawej ręce dzierżyłam kulę, ale lewą trzymając się chodzika ściskałam smycz rozciągniętą od stopy do biodra. Jak noga nie chciała się ruszyć, to ją podciągałam za sznurek i w ten sposób pokonywałam dystans.

Nie tylko koń by się uśmiał, widząc jakie cuda uskuteczniam, by się poruszać. Wieczorem poproszę syna żeby zrobił mi zdjęcie.

w prawej ręce kula,w lewej trzymam sznurek  i wspieram ją na uchwycie chodzika.

Następnego dnia godzina 11.30

Tego samego wieczora już nie chciało mi się przenosić zdjęcia do laptopa. Być może kogoś zgorszę, tą fotką ale trudno, obiecałam. W piątek rano podniosłam się z łóżka, opierając się o mały stolik doszłam prawie do drzwi ale dalej już nie mogłam zrobić lewą nogą kroku. Powrót do łóżka był możliwy, dzięki temu, że przysunęłam do miejsca gdzie stałam krzesło, usiadłam na nie i potem suwając je w kierunku kanapy, przeniosłam się.

    Reszta odbyła się tak jak wczoraj. Przyszedł syn, zrobił śniadanie i rozpoczęła się dyskusja typu „co było pierwsze jajo czy kura”. On twierdził, że nie mogę chodzić, bo za dużo używam opaski magnetycznej. Po drugie zanikają mi mięśnie i ja nie zginam nóg w kolanach. Oba stwierdzenia, to bzdura i gdy próbowałam mu to uświadomić, znowu doszło do awantury. By uciąć temat kazałam wystawić wózek, napompować koła i przejechałam do mniejszego pokoju. Gdybym go prosiła żeby mnie przeprowadził, to tyle by ględził, że straciłabym resztkę nerwów i cierpliwości. On zaraz potem poszedł do siebie, bo okazało się, że poświęcenie matce półtorej godziny, to za długo. Teraz muszę dowiedzieć się, gdzie naprawiają chodziki, bo oba hamulce mam zepsute i już parę razy rozciągnięta byłam ponad miarę, gdy „kochaś” mi odjechał za daleko, a ja nie mogłam go przystopować. W poniedziałek jadę do sklepu ze sprzętem rehabilitacyjnym,tam kupowałam chodzik, może i tam będę mogła go naprawić, jeden problem miałabym z głowy.  Muszę, też znaleźć faceta, „złotą rączkę”, bo ja myślałam iż z kręceniem na rotorze nie daję sobie rady, bo ma on za daleko rozstawione pedały. Mój ancymon twierdzi, że to trzpień na którym pedał jest osadzony jest za długi i dlatego ja mogę pchnąć tylko do wyprostu nóg, a nie jestem w stanie zrobić ruchu okrężnego. K.J dzisiaj oświadczył, że hamulcami i rotorem się nie zajmie, bo nie zna się na wszystkim. Dlatego muszę do tych dwóch rzeczy poszukać innych, którym chciałoby się tym zająć. Najzabawniejsza będzie chwila, gdy już te rzeczy będą zrobione, wtedy on zainteresuje się, ile mnie to kosztowało i oczywiście stwierdzi iż przepłaciłam. Dzisiaj na przykład wygłosił tezę, że ja zamiast rotora powinnam mieć stepper, a jak jakiś czas temu, prosiłam żeby się zorientował jakie urządzenie z tych dostępnych do ćwiczeń będzie dla mnie dobre, to twierdził, że żadne.

    Nie ma chyba gorszej rzeczy niż brak odpowiednio dużego grona znajomych, bo wtedy można byłoby szukać ludzi, którzy znaliby się każdy na czym innym. Chyba jednak gorsze jest posiadanie syna teoretyka, który wszystko wie najlepiej, ale jak przychodzi do konkretów, to mówi "nie mogę znać się na wszystkim".  Znać się nie musi ale zainteresować się tym, kto może się znać, to chyba by mógł? Czy wymagam za dużo?

    Poza tym może w punkcie naprawy rowerów, facet będzie umiał wymienić pedały w rotorze na takie z krótszym trzpieniem. Kończę wpis i wracam do Google, poszukać, gdzie blisko nas jest naprawa rowerów. Miłego weekendu.