PECHOWCY

                                                                 

   Są ludzie, którym w życiu się wszystko układa zgodnie z oczekiwaniami. Nazywamy ich szczęściarzami lub „w czepku urodzonymi”. Można też powiedzieć, że do nich odnosi się przysłowie „bogatemu, to i byk się ocieli”. Bywają też tacy, którzy nie będąc przesadnie przesądnymi, mają pecha. Tym bliskie jest przysłowie „biednemu zawsze wiatr w oczy”. Do tej grupy ludzi należę ja i mój syn.

   Bywałam gdzieś albo za wcześnie albo za późno. Po wielu latach szukania pracy, gdy ją wreszcie znalazłam, to postanowiłam wykupić na własność swoje mieszkanie. W dniu powrotu od notariusza, zjawił się kurier z pismem, że pracę straciłam. Cały finansowy ciężar wykupu musiała wziąć na siebie moja matka. Ostatnią ratę płaciłam już po jej śmierci.

    W młodości gdy zależało mi żeby wyglądać wyjątkowo, bo miałam randkę, to w drodze na spotkanie zaliczałam upadek, kąpiel w kałuży, poplamienie lub rozdarcie odzieży. Kiedy zdarzało mi się upaść na ulicy, to dziwnym trafem pierwszym do pomocy okazywał się podchmielony mężczyzna, dzięki czemu i mnie ludzie brali za pijaną, a nie ułomną. Chociaż z drugiej strony pijany facet nie ubliżył mi nigdy , natomiast trzeźwi wielokrotnie byli grubiańscy. Na stare lata mam pecha coraz rzadziej. Może dlatego, że mało wychodzę, a może przeszłam do grupy ludzi, którzy mają tyle samo pechowych co i szczęśliwych zdarzeń.

   Mój syn nie urodził się pod szczęśliwą gwiazdą. W szkole podstawowej i w liceum uprawiał szermierkę. Nie mam jednak jego zdjęcia w pełnym rynsztunku ponieważ w dniu, gdy robiono im zdjęcie on był na zwolnieniu lekarskim i jako jedyny występuje na nim w normalnym ubraniu. W ostatnich tygodniach pech dał o sobie znać dwukrotnie. Najpierw rozbił telefon, który kupił sobie zaledwie miesiąc wcześniej. Była o niego awantura i „ciche dni”, bo gdy go spytałam jaki chciałby mieć telefon komórkowy, bo może kupiłabym mu pod choinkę, odparł że nie tak drogi jak 4 poprzednie, gdyż nie ma do nich szczęścia. Taki do 500 zł odparł. Dałam mu te pieniądze, a on wtedy( po kilku dniach namysłu i szukania w internecie), powiedział że za taką kwotę, to takiego który „mógłby wszystko” nie kupi. Dołożył sobie z własnej pensji.

   Dwa dni po historii z telefonem, wrócił z pracy zły jak osa. Okazało się, że jego pragnienie, by z zakładem pracy związać swoją przyszłość się nie spełni, bo po 4 latach pracy  dostał wypowiedzenie. Czy znajdzie pracę w Warszawie lub gdziekolwiek, czas pokaże.

   Niestety nie ma też szczęścia do urządzeń elektrycznych, szczególnie telewizorów. Od chwili wyprowadzki z domu, zepsuły mu się 4 odbiorniki. Szóstego stycznia kupił kolejny, a ja ciekawa jestem jak długo ten będzie sprawny.

   Tradycją stało się to, że zęby zaczynają go boleć w weekend, kiedy nastawia się na odpoczynek albo w wigilię. Temu ostatniemu sam jest sobie winien, bo stomatologa omija szerokim łukiem. Też miałam problemy dentystyczne, bo wolałam wyrywać niż leczyć i dlatego teraz jestem bezzębna ale jak boli i gęba puchnie, to należałoby zacząć coś z tym robić. A on woli cierpieć i łykać przeciwbólowe. W tym roku na Boże Narodzenie zęby nie bolały ale od 10 stycznia narzeka na ból stopy. Jednak kiedy mówię:” do chirurga, a nie do mnie, te żale”, to słyszę zawsze to samo -boję się. Na upór podobnie jak na głupotę lekarstwa niestety jeszcze nie ma.

   Powiadają, że los się odmienia co 7 lat(takie przekonanie miał Paweł, ojciec mojego syna). W naszym jednak przypadku częściej jest 7 lat chudych, a rok tłusty niż odwrotnie.

    Dziś jest 13 stycznia, ja zwyczajowo nie wychodzę z domu, żeby nie kusić losu. Nie oznacza to jednak, że pech nas nie dosięgnie. A może zamieszczenie tej notki właśnie 13, choć to nie piątek, wpłynie na pomyślność. Przesądnym w różnym stopniu, polecam bloga Wiedźmy, gdzie znajdziecie wiele ciekawych informacji także na temat odwracania pecha -  http://zapiskiwiedźmy.pl