BEZSENNOŚĆ I TAKIE TAM RÓŻNOŚCI

          

   Po kilku godzinach przewracania się z boku na bok , bo na wznak spać nie lubię, postanowiłam dalej się nie katować. Wstałam, kawę zrobiłam i o codzienności piszę. Jestem istotą ciepłolubną. Dlatego przed pójściem spać wietrzę pokój, a potem okno zamykam. Od dwóch tygodni jednak noc do nocy podobna czyli Morfeusz mnie nie odwiedza. Zaczęłam nawet okno otwarte zostawiać, w nadziei, że jak stały dopływ świeżego powietrza będzie, to może wreszcie się uda zasnąć. I nic. Efekt tego jest taki, że w dzień „niedorobiona” jestem i miejsca znaleźć sobie nie mogę. Sprzątać nie mam siły, więc chałupa się wali. Ale zawsze wyznawałam zasadę, że mieszkanie jest dla mnie, nie ja dla mieszkania, to teraz udaję, że mi bałagan nie przeszkadza. Jednak gdyby „Perfekcyjna pani domu” chciała mnie odwiedzić, to miałaby co krytykować.    Kilka dni temu widziałam w telewizji reklamę, że w pewnej sieci sklepów, tej ulubionej przez Okrasę i Wellman, kupić można mop parowy, myjkę parową i myjkę do okien. Mówię więc do syna pojedź, zobacz, może byśmy nabyli, wtedy łatwiej byłoby ci sprzątać i u mnie i u was. On wydawać pieniędzy(jeśli nie robi tego sam, na sobie tylko wiadome cele) bardzo nie lubi, dlatego zaczął wybrzydzać. Mop nie potrzebny, bo u nich parkiety, więc się nie nadaje, a u mnie i tak sierść najpierw po psach odkurzaczem trzeba zebrać, to potem podłogę umyć zwykłym mopem można. Myjka do okien też zbyteczna, bo to tylko do szyb się nadaje, a najgorsze są framugi. Nie ma więc sensu wydawać forsy, by te sprzęty nieużywane były. No i sprawa jasna się stała jak słońce w południe, nie chce mu się jechać do sklepu, a po drugie gdyby te rzeczy były, to matka częściej do sprzątania by zaganiała. „Co się odwlecze, to nie uciecze” jak powiada przysłowie, po 20-tym i tak będzie musiał zapieprzać jak mały samochodzik, bo są moje imieniny i koleżanka na wódeczkę wpadnie, a i siostra z kwiatkiem się przyturla, więc by obciachu nie było „odszczurzyć” trzeba będzie.

   Noce mam trudne ale dni wcale łatwiejsze nie są. Z rana zasiadam do laptopa, przeglądam blogi, poczytam, co u kogo ciekawego, to zajmuje godzinkę albo dwie. Co jednak robić dalej? Na zakupy iść nie muszę, obiadu gotować też nie, czasu aż za dużo. Mogłabym poćwiczyć, żeby te moje sztywne giry sprawność zachowały ale butów sama nie włożę, by jak rok temu zejść pięć pięter w dół i wejść z powrotem do góry(niby taka gimnastyka). Na kupionym parę lat temu rotorze kręcić pedałami nie mogę, bo tylko do wyprostu nóg udaje mi się pchnąć pedały,a dalej ani rusz. Poza tym, gdy tak kręcę, to urządzenie się podnosi, a ja z krzesłem się przesuwam, pomimo że przód blokuję przystawianiem do ściany. Myślałam o kupieniu roweru stacjonarnego ale przy moich zaburzeniach równowagi nawet gdyby sprzęt był przykręcony do podłogi, to na siodełko nie wskoczę ani z niego nie zejdę. Ostatnio czytałam u „Matki Sanepid”, że kupiła sobie orbitrek. Pomyślałam, że i mnie by się taki przydał, to i ćwiczyć mogłabym i kilogramy gubiła. Dzwonię do syna i mówię o swoim nowym pomyśle. On mi na spokojnie tłumaczy, że to nie dla mnie, bo to polega na ruchu posuwistym i naprzemiennym rąk i nóg(jakbym jeździła na nartach), a ja potrzebuję czegoś co pozwalałoby mi ćwiczyć nogi, a rękami się trzymać urządzenia. Ale ja jak to ja, podejrzewając go, o brak dobrej woli, że nie chce matce pomóc, upieram się, że ma popatrzeć w internecie, że ma pomyśleć. Sama jednak też siadłam i zaczęłam przeglądać te wszystkie urządzenia do ćwiczeń, no i z bólem serca przyznałam mu rację, orbitrek się nie nadaje, a te inne „machiny” też nie wzbudzały mojego przekonania. Pozostają stare metody:przysiady, podnoszenie nóg(na wysokość 3 cm od podłoża, tylko tyle mogę), odwodzenie na boki, skłony, podnoszenie nóg by kolanem sięgnąć klatki piersiowej. Tylko, że samemu, to tak trudno się do tego zabrać(przez przypadek sprawdzając nazwy: orbitrek i rotor, trafiłam na "rotor z siedziskiem" i to jest to, czego mi potrzeba).

   Siadam więc na kanapie i mówię sobie: może szydełko puszczę w ruch? Tyle tylko, że albo mam przesyt po robieniu tych kurek, jajek itp. albo ból nadgarstków odstrasza mnie od realizacji pomysłu. Czytanie mnie nie nęci, choć 5 książek leży obok posłania i czeka aż je z kurzu obetrę.

   Pogadać też nie mam z kim, bo syn rano i wieczorem wpada wyprowadzić psy i zaraz ucieka jakby w domu pięcioro dzieci płakało z głodu. Poza tym drażliwy się stał, że bez kija nie podchodź. Z jednej strony frustruje się, że plany rozpoczęcia działalności, nie realizują się po jego myśli. Po drugie przeziębił się, a wiadomo jak chłop chory, to gorzej niż wybuch wojny domowej. Do lekarza nie pójdzie, bo unika tego jak zarazy. Domowymi sposobami leczyć się będzie: czosnkiem położonym na chleb z masłem, bo mleka z miodem, masłem i czosnkiem nie wypije. Gdyby nie to, że boję się by zapalenia oskrzeli lub płuc nie złapał, to powiedziałabym „ dobrze ci tak”. W niedzielę bowiem przyszedł w rozpiętej kurtce, bo suwak w zamku się złamał. Mamo napraw. No dobrze ale to nie jest tak " hop siup", mówię. Zrobię na wieczór, a ponieważ dzień ładny, słoneczny, to bluzę załóż. Ja z zadania się wywiązałam, na wieczór kurtka była gotowa, a pomimo to mój syn nadal tylko w bluzie łaził. Uprzedzałam, że się przeziębić może, no i wykrakałam. Tak to jest, „kto się nie słucha ojca i matki, ten się słucha psiej skóry”. Dopóki tego nie wyleży, to będę z nim miała skaranie boskie.

   Moja synowa pracuje od dwóch miesięcy i chyba jest zadowolona, pomimo że przez ostatnie dwa dni remanenty miała po 16 godzin każdy. Wracała do domu tak zmęczona, że padała na łóżko i nie obchodziło jej nic więcej przez następne godziny, aż nie zadzwonił budzik, by wstawała do pracy, bo nastał nowy dzień. Poza tym, chyba między nimi zgrzyta, bo panna J coraz bardziej krzywo patrzy, że ona codziennie do pracy musi, a ten mój bąki zbija. No i tak między nami mówiąc wcale jej się nie dziwię.

   Piąta na zegarze i choć spać mi się nadal nie chce, to pisanie czas zakończyć.