OD RANA ŁZY.....

                                                              

    Ten post miał być napisany wczoraj, ale nie byłam w stanie, właśnie z powodu łez.

W nocy z piątku na sobotę, nie mogąc spać, siedziałam przy laptopie i robiłam przegląd moich ulubionych blogów. Kiedy doszłam do „Dojrzałe jest pyszne" ukazała się odpowiedź „nie znaleziono takiego bloga”. Zdziwiłam się, a nawet trochę poirytowałam, bo przecież wiem, że taki blog jest. Nie ma jednak sensu mieć go na swojej liście jeżeli nie można do niego dotrzeć. Weszłam w „ustawienia” i chciałam skasować daną pozycję. Pomimo wciśnięcia „usuń”, po wejściu na bloga, pozycja nadal znajdowała się na prawym marginesie. Tak kombinowałam, próbując zmienić ten stan rzeczy, że skasowałam całą listę. Następnej nocy próbowałam ją odtworzyć, dodając inne nie uwzględnione do tej pory blogi. Nie wiem czy pierwotną listę przywróciłam. Udało mi się jednak ponownie umieścić wyżej wspomniany blog i tym razem po nakierowaniu kursora na jego nazwę, trafiałam do celu. Co prawda problem „nie znaleziono adresu..” pojawił się tym razem przy okazji dopisanego bloga „leszek-moje-refleksje-blog.onet” ale tym razem już nie próbowałam go usuwać tylko wpisałam go ponownie, a kiedy nowy zapis poskutkował, usunęłam stary i o dziwo udało się.

   Po kolejnej nieprzespanej nocy, z których każda to męczarnia(a jak duża wie „iw-od-nowa”, bo u siebie opisała ten problem), w poniedziałek rano wstałam o 7.00. Nie było sensu przewracać się z boku na bok, czemu za każdym razem towarzyszył ból prawej pachwiny. „Czego się nie najesz, to się nie na liżesz” jak powiadają. Zasiadłam do laptopa i w pierwszym rzędzie weszłam na bloga Róży W, by uczcić fakt, że mogę do niego trafić z własnego miejsca, a nie przez listę Zante. Na początek przeczytałam „dykteryjki” były tylko trzy, więc mogłam zrobić to za jednym zamachem. Obśmiałam się, co zachęciło mnie do dalszego czytania. To był błąd.Gdybym na tym skończyła lekturę, to mógłby być to całkiem miły dzień. Ja jednak posłuchałam podszeptów „szatana” i trafiłam na posta „Dochodowy sposób na życie. Dziecko”. Jeszcze przed dotarciem do końca,  oczy mi się zaszkliły, ekran stał się mniej wyraźny. Serce zaczęło walić, a cała reszta buzowała jak wulkan przed erupcją. Musiałam przerwać, zamknęłam bloga. Próbowałam się uspokoić, w tym celu postanowiłam udać się do łazienki, bo pęcherz upominał się o swoje, pierwszy raz byłam mu wdzięczna, bo zazwyczaj daje znać o sobie w nieodpowiednich momentach, wzbudzając moją irytację. Po wejściu do przedpokoju, natrafiłam na przeszkodę- wielką kałużę. Któraś z moich suczek nie wytrzymała. Musiałam wrócić do pokoju, chwycić szmatę do podłogi(leży tam, podobnie jak druga w kuchni, na wypadek gdyby woda z misek została rozlana, bądź to przez baraszkujące psy, bądź przez nieuważną panią), przejść do kuchni, po tę drugą i obie rzucić w mokre miejsca. Wykorzystując nieliczne suche miejsca na ścierkach zrobiłam kurs do łazienki i z powrotem, nie poślizgnąwszy się na mokrym gresie, co groziło „przywitaniem matki ziemi”.

   Zasiadłam ponownie do laptopa w nadziei, że notki na innych blogach będą weselsze, optymistyczne i pozwolą powrócić do równowagi. Chwilę relaksu miałam czytając „Jak każda kobieta” na „Niecodzienne notatki” i uśmiech, gdy na „Pragmatyk na wsi...” znalazłam myśl Umberta Eco „Kto czyta książki żyje podwójnie”. Na tym powinnam zakończyć przegląd blogów. Ponieważ jednak pora była wczesna, w tv jak zawsze nic ciekawego, a ja nie miałam pomysłu na inne spędzenie poranka, to czytałam dalej.

   Smutek powrócił po przeczytaniu na „Kura pazurem” posta „Dawstwo szpiku”(tu ukryte w oczach łzy, przesłaniające dobre widzenie, spłynęły po policzkach, wsiąkając w ubranie) i na „Tatulowe opowieści” refleksji zatytułowanej „Przemijanie jest ważnym składnikiem życia...publicznego”. Tego było za wiele dla mojego systemu nerwowego. Wyłączyłam laptopa.

    Dziś po bezsennej nocy wstałam nieco później, bo o 9.00. Zaczęłam od przeglądu blogów, których nie ruszałam od piątku do poniedziałku. Na jednym z blogów(„Raptularz Zgagi”) pozostawiłam komentarz, bo jej notka „Są takie drobne radości...” nastawiła mnie pogodnie do dnia. Obśmiałam się do rozpuku czytając nie najnowsze wpisy na „Moich 100 błędów wychowawczych”(te zbyt szybko przesuwające się obrazki na początku strony głównej, sprawiają mi trudność, by trafić na rzeczy najnowsze, dlatego gdy kliknę na pierwszy i doczytam tekst do końca, to klikam na któryś z zamieszczonych poniżej tekstu. Wierzę jednak, że tę technikę publikacji bloga, kiedyś pomimo podeszłego wieku, opanuję na tyle, że będę na bieżąco). Przeczytałam też wpisy na obu blogach Klarki. Ten o spacerze z kijkami ubawił mnie niezmiernie, ale mniej mi było do śmiechu, kiedy czytając o pokoju do wynajęcia, kątem oka rzuciłam na liczbę ogólną wejść(ponad 11 milionów, jeżeli dobrze odkreślałam w pamięci po trzy miejsca przed postawieniem przecinka) i poniższą pozycję -wejścia dzisiaj 145.

   Zazdrości wyzbyłam się jakieś 35 lat temu, nie zazdroszczę ludziom ładnego domu, samochodu, pieniędzy czy czegokolwiek innego. Powiadałam i powiadam- to co mają, to na to zapracowali(zasada nie dotyczy polityków, bo oni mają, to co mają w dużej mierze dzięki naszym wyborom). Ukłucie żalu jednak wystąpiło. Ja pierwszego bloga prowadziłam 5 lat i statystyki gdyby je zliczyć, do imponujących nie należały, ale były zadowalające. Poczytność obecnego jest szczerze mówiąc mizerna, ale wina tkwi w autorce bloga, a nie w innych blogerach, którzy są dowcipniejsi, mają lekki styl pisania, dzięki czemu ich teksty czyta się z przyjemnością. Może Iwona Zmyślona(chociaż to tylko nick, bo jest jak najbardziej prawdziwa) powinna zaprzestać prowadzenia bloga, zmienić styl pisania albo tematykę postów? Tylko, że wtedy nick stałby się prawdziwy, a ja byłabym „zmyślona”.