ŚLĄSKIE POGWARKI

                                              

    Przed pierwszym rokiem studiów, wakacje spędziłam w Ośrodku Rehabilitacyjnym w Lądku Zdroju. Po sanatorium „Na Górce” w Busku Zdroju, gdzie przebywałam do 11 roku życia, było to drugie miejsce, w którym próbowano mnie gimnastykować, masować i okładać parafiną, by moja sprawność ruchowa jeżeli nie uległa poprawie, to przynajmniej się nie pogorszyła. To właśnie w roku 1974 poznałam dwie Górnoślązaczki : Aleksandrę K i Celinę O- studentki drugiego lub trzeciego roku polonistyki. Kiedy okazało się, że będę studiowała bibliotekoznawstwo, kierunek pokrewny filologii polskiej, to otoczyły mnie opieką, zabawiając opowieściami z życia studenckiego. Ja polubiłam je od pierwszej chwili, a z Celiną pisałam przez kilka lat. Jakiś czas temu, szukając wzoru na serwetkę w „Albumie splotów szydełkowych” odnalazłam kopertę z jednym z jej listów  z 27.12.1985 roku.

   Ola była niską szatynką, o najpiękniejszych oczach, w kształcie migdałów. Długością rzęs mogłaby się podzielić z drugą kobietą, a i tak tworzyłby „firanę” przy powiece. Pięknem twarzy Bóg chciał jej zrekompensować niedoskonałość figury. Chodziła o drewnianych kulach, choć aluminiowe tzw. szwedki stawały się coraz popularniejsze. Była zawsze uśmiechnięta, miała wspaniałe poczucie humoru. Mówiła mało ale potrafiła rzucić celną ripostę. Po skończeniu studiów chciała pracować w szkole z dziećmi, niestety powiedziano jej, że nauczyciel powinien odznaczać się nie tylko wiedzą ale i estetycznym wyglądem, a ona takiego nie ma. Ten przejaw dyskryminacji zawodowej bardzo boleśnie przeżyła, a wiem to z listu Celiny. By się realizować, zaczęła pracę w bibliotece w Katowicach gdzie mieszkała.

   Celina miała niewielkie 2 pokojowe mieszkanko w Chorzowie.Opisała mi  je ze szczegółami. Obiecałam, że kiedyś ją tam odwiedzę, ale obietnicy nie spełniłam, chociaż Celinka przyjechała do Warszawy i na pamiątkę spotkania ofiarowała mi maselniczkę.

była podobna do tej tylko z namalowanym ornamentem.

Ona od razu zaczęła pracę w bibliotece, pomna tego co spotkało Olę, nie próbowała zostać pedagogiem. Celinka miała duże skrzywienie kręgosłupa i jedna łopatka była mocno wystająca. Ubraniami, które szyła je mama, korygowała tę wadę postawy, tak że na pierwszy rzut oka nawet nie było widać jej ułomności. Była szczupłą kobietą, średniego wzrostu z burzą jasnych loków na głowie. Szalenie oczytana i inteligentna, emanowała spokojem i rozwagą. Bardzo żałuję, że nasz kontakt się urwał, bo była serdeczną i życzliwą przyjaciółką, jakich człowiek w życiu ma niewiele.

   Kiedy zamieszkaliśmy w drugim naszym wrocławskim mieszkaniu, mieszczącym się w 10 piętrowym wieżowcu, to poznaliśmy rodzinę J, która zajmowała 3 pokojowy lokal na 5 piętrze. Rodzina ta składała się z oficera wojsk lotniczych, pana Piotra, jego żony Niny i dwóch synów :Leszka oraz Wojtka. Moja matka i pani Nina bardzo się ze sobą przyjaźniły i wpadały do siebie na pogaduszki. Ja też byłam częstym gościem u państwa J. Między panami nie było tak silnej zażyłości, może ze względu na różnicę w rangach i respektu jaki w związku z tym czuł mój ojciec wobec lotnika. Chociaż pamiętam, że raz czy dwa byli razem na sylwestra w Klubie Oficerskim. W pewnym momencie swego życia traktowałam panią Ninę lepiej niż własną matkę. Po jednej z awantur z rodzicielką, wybiegłam spłakana z domu i schroniłam się właśnie na 5 piętrze, skarżąc się jak to źle zostałam potraktowana. Nasza rozmowa miała być zachowana w sekrecie, więc kiedy dwa dni później moja matka wielce rozżalona robiła mi wyrzuty, że łażę po ludziach i opowiadam o naszych rodzinnych sprawach, poczułam się oszukana. Zrozumiałam jednak wtedy, że to była przyjaciółka mojej mamy, a nie moja i  więcej zwierzeń nie było. Przed naszą wyprowadzką do Warszawy rodzina J przeniosła się do Katowic ale panie utrzymywały ze sobą kontakt telefoniczny i listowny aż do śmierci mojej mamy. Pamiętam, że w katowickim mieszkaniu gościłam wraz z matką raz. Wtedy mieszkała tam również świekra pani Niny, niewidoma kobieta. Pewnego razu, gdy byłyśmy w domu same, kobieta włożyła mi do ręki złoty pierścionek i kazała bym go wzięła, bo tak miło jej się ze mną rozmawia. Nie ukrywam, że się wtedy przeraziłam, bo zaczęłam podejrzewać, że nie jest ona przy zdrowych zmysłach. Wieczorem, gdy leżałyśmy z matką w łóżku powiedziałam jej o tym incydencie i poprosiłam, by oddając pierścionek pani Ninie, uczuliła ją na takie zachowanie teściowej. Nie byłam świadkiem rozmowy między nimi ale przez następne dwa dni jakie tam jeszcze spędziłyśmy, czułam się dziwnie. Miałam wrażenie, że gospodyni podejrzewała iż zostałam obdarowana nie tylko pierścionkiem, a ten oddałam dla zmyłki. Moja matka odwiedziła państwa J jeszcze tylko raz, gdy przenieśli się oni na wieś, z chwilą przejścia pana Piotra w stan spoczynku. Ja telefonicznie zawiadomiłam panią Ninę o śmierci mamy i to był nasz ostatni kontakt. Nie wiem co się dzieje z nimi, mam nadzieję,że wszyscy mają się dobrze.

   Impulsem do dzisiejszych wspomnień było przeczytanie notek z dwóch miesięcy roku 2012 na blogu Andrzeja Art Klatera (http://klateracje.blogspot.com/). Fantastyczny gawędziarz, którego posty są pełne humoru, dowcipu ale i życiowej mądrości. Z przyjemnością przeczytam wszystko z 3 lat, a gdy skończę, to zajmę się komentarzami. Jest ich pod każdym postem tak duża ilość, że nie byłabym w stanie ogarnąć za jedną wizytą i postu i komentarzy, stąd zdecydowałam się na podział. Tym, którzy chcą się poskręcać ze śmiechu, polecam tego bloga i jego nietuzinkowego autora, jeśli jeszcze go nie znają.