NIEUDANY TYDZIEŃ

   W tym roku pierwszy raz złożyłam zeznanie podatkowe drogą elektroniczną. Miało być bezpiecznie i szybko także jeżeli chodzi o zwrot nadpłaty. Ponieważ do tej pory nie dostałam na ten temat żadnej informacji, próbowałam we wtorek 26 bm dodzwonić się do mojego urzędu skarbowego. Przez godzinę słuchałam informacji o tym jak dobrze jest wysyłać rozliczenia drogą elektroniczną na przemian ze słuchaniem muzyczki. Kiedy wreszcie dobiłam się do konsultanta, ten przekierował mnie do księgowości. Znów była muzyczka, a potem głos z taśmy. Nie dowiedziałam się niczego, a nie ukrywam, że pieniądze bardzo by się przydały.

   Następnego dnia rano o godz.6.30 obudziłam się i chciałam przenieść się z kanapy na wózek. Pomimo wielokrotnych prób sztuka ta mi się nie udała. Znalazłam się na podłodze. Pierwszych pięć godzin cierpliwie czekałam na przyjście syna, który wyratowałby mnie z opresji. Kiedy jednak nie nadchodził postanowiłam zadzwonić i wtedy przypomniałam sobie, że telefon został w drugim pokoju, po wczorajszym wydzwanianiu do fiskusa. Leżąc na lewym boku przeczołgałam się do telefonu i wydzwaniałam do syna i do synowej, żadne z nich nie odbierało. Całkowicie załamana, zziębnięta i zesztywniała doczekałam do godziny 14, kiedy to zjawił się mój dzieciak. Nie bez wysiłku udało mu się mnie podnieść i posadzić na kanapie. Jakiś czas potem, gdy wrócił z psem z dworu przesadził mnie na wózek i stwierdził, że gdybym zadzwoniła do 6 rano to by przyszedł, bo nie spał z powodu bólu zęba, a tak w ogóle to trzeba pomyśleć o hospicjum dla mnie jeżeli już sama nie daję rady. Czwartek przeleżałam cały dzień, bo bałam się, że znów skończę na podłodze i nie będę się mogła doczekać pomocy. Na szczęście dzisiaj już za pierwszym razem przesiadłam się na wózek i mogę napisać te słowa.

   Być może hospicjum lub dom opieki jest mi pisany, ale gdyby syn pomógł mi ćwiczyć nogi, to one nie słabłyby tak szybko. Poza tym, gdy tylko siadłam na wózek twierdziłam, że należy wzdłuż ścian zainstalować poręcze, których trzymając się mogłabym robić po kilka kroków i ćwiczyć w postawie stojącej. Niestety w tej chwili nie mam w domu dwóch stabilnych, nieprzesuwających się mebli, o które opierając się mogłabym robić wymachy, odwody czy przysiady. Syn obiecywał wiele rzeczy, które pomogłyby mi żyć w nowych „wózkowych” okolicznościach, niestety skończyło się tylko na słowach a nie czynach. Póki co, środowy upadek trochę mnie wystraszył i zablokował, ale gdy tylko znów wstąpi we mnie bojowy duch, postaram się oddalić widmo nie mieszkania we własnym domu, bo jestem do niego bardzo przyzwyczajona. A mój syn, twierdzi, że od 3 lipca zaczyna pracę, czy tak będzie zobaczymy.

   Faza rozgrywek grupowych już się chyba zakończyła. Z przyjemnością oglądałam te mecze, ale ponieważ wiele zespołów, które bardzo ładnie grały odpadło, to nie jestem pewna czy 1/8 będzie równie ciekawa.

   Świeci słońce, napawa optymizmem. Tego i Wam życzę na weekend i pozostałe letnie dni.